Παίζονταν τα βράδια στα νυχτέρια

Παίζοντας ο ένας έλεγε ότι μέσα στο χωριό είναι ένα σπίτι π.χ. που έχει ένα αντρόγυνο, μια πλαδούδα (για κορίτσια), δύο πιτναρούδια (για τα αγόρια), ένα ξελεύτερο (για αρραβωνιασμένο), μια ξελευτέρα (για αρραβωνιασμένη), ένα κούκο (ο χήρος), μια κουκουβάγια  (χήρα) κ.λ.π.

Οι άλλοι έπρεπε να βρούν ποια οικογένεια είναι αυτή. Μετά από πολλές απαντήσεις άκαρπες, αφού δυσκολεύονταν να το βρούν, έλεγαν : «κουντούλσι μας».

Κι ο πρώτος έλεγε: Θα σας πάρω απ’ την κατσάρα π.χ. την Τσιαλφάτ’, θα σας πάω από δω, από ‘κεί, πάλι θα σας κουντουλήσω και θα σας κάτσω στο σπίτι π.χ. του Μπάτημ’ τ’ Γκουντίνου (Κωσταντίνου).

Και συνέχιζαν με άλλο σπίτι, άλλη οικογένεια.

Ένα παιχνίδι εσωτερικού και εξωτερικού χώρου

Παίζεται με πέντε πετραδάκια, ή κότσια (κοκαλάκια από πρόβατο) και ένα κάπως μεγαλύτερο που το λένε «Αλίτσο».

Πετώντας τον «αλίτσο» προς τα πάνω κατακόρυφα, στο χρονικό διάστημα ώσπου να πέσει μέσα στην παλάμη του παίκτη, ο παίκτης τακτοποιεί κι από ένα πετραδάκι ή κότσι κάνοντας σχηματισμούς ή παίρνοντάς τα ανάμεσα στα δάχτυλα όλα μαζί, πιάνοντας συγχρόνως και τον «αλίτσο».

Αν ξέφευγε έχανε και συνέχιζε ο άλλος παίχτης.

Παιχνίδι εξωτερικού χώρου για παιδιά και νέους.

Παιζόταν με δυό ξύλα.

Το ένα ευθύγραμμο σαν μια βέργα μήκους περίπου 50-80 εκατοστά. Ήταν η «τζιμάκα».

Το δεύτερο μικρότερο μέχρι 20 εκατοστά, πιο λεπτό, κάπως μυτερό και από  τις δυό άκρες. Ήταν το «τσιλικάκι».

Τοποθετούσαν το τσιλικάκι έτσι ώστε το μισό να είναι κάπως υπερυψωμένο και με την τζιμάκα χτυπούσαν το τσιλικάκι να σηκωθεί στον αέρα και όπως είναι στον αέρα ο παίκτης με την τζιμάκα το ξαναχτυπάει με σκοπό να πάει όσο γίνεται πιο μακριά.

Υπάρχει μια προκαθορισμένη γραμμή που το λιγότερο πρέπει να τη φτάσει ο παίκτης, αλλιώς χάνει και παίζει ο άλλος παίκτης.

Εξωτερικού χώρου .

Είναι το παιχνίδι που σε άλλες περιοχές της Ελλάδος το λένε «τζαμί».

Βάζουμε 9 κομμάτια από σπασμένα κεραμίδια το ένα πάνω στο άλλο και με μια «ολμάδα» ή «μάδα», μια στρόγγυλη πλατιά πέτρα οι παίκτες από μια απόσταση 3 – 4 μέτρα προσπαθούν να ρίξουν τα κεραμίδια.

Κάποιος βέβαια είναι η «μάνα» δηλαδή κοντά στο «τζαμί».

Όταν τα ρίξουν η «μάνα» τα σκορπά σε κύκλο διαμέτρου περίπου 2 μέτρα.

Οι άλλοι παίκτες τρέχουν σκορπισμένοι και προσπαθούν να τα ξαναστήσουν, ενώ η «μάνα» τους εμποδίζει και προσπαθεί να πιάσει κάποιον να την αντικαταστήσει.

Παίζεται και σε άλλα μέρη και το λένε «Πιθαμές».

Παίζεται με τρείς παίκτες το λιγότερο.

Οι δύο κάθονται κάτω με τεντωμένα τα πόδια και οι άλλοι πηδούν από πάνω.

Ύστερα βάζουν το ένα πόδι πάνω στο άλλο, μετά και μια γροθιά, και μετά δύο,  μετά μια σπιθαμή, ύστερα δύο η μια πάνω στην άλλη, ενώ οι άλλοι παίκτες συνεχίζουν να πηδούν.

Όποιος σκοντάψει χάνει και κάθεται στη θέση του ενός καθιστού παίκτη, που σηκώνεται με τους άλλους για να πηδήσει, ενώ το παιχνίδι αρχίζει από την αρχή.

Το γνωστό μας κρυφτό.

Παίζονταν πιο πολύ τα βράδια του καλοκαιριού για να κρύβονται άνετα σε σκοτεινά μέρη της αυλής ή της πλατείας του χωριού.

Αυτός που φύλαε πρώτος ήταν γυρισμένος σε ένα τοίχο με  κλειστά τα μάτια και μετρούσε πέντε – πέντε ως το εκατό.

Οι άλλοι παίκτης έτρεχαν να κρυφτούν και όταν τελείωνε το μέτρημα προσπαθούσε να τους βρει πριν προλάβουν και έρθουν πιο μπροστά απ’ αυτόν και «φτύσουν» στον τοίχο.

Αυτός που δεν προλάβαινε έχανε και συνεχίζονταν το παιχνίδι με αυτόν φύλακα.

Γνωστό παιχνίδι που παίζεται από πολλά άτομα, κυρίως έφηβους.

Χωρίζονται σε δυο ομάδες.

Ένα παίκτης της μιας ομάδας με την πλάτη γυρισμένη σε ένα τοίχο και οι υπόλοιποι της δικής του ομάδας σκύβουν μπροστά του ένας πίσω από τον άλλο ( ο πρώτος τον πιάνει από τη μέση) σχηματίζοντας έτσι μια μακριά γαϊδούρα.

Οι παίκτες της άλλης ομάδας πηδούν ένας-ένας πάνω στη μακριά γαϊδούρα και αν κατορθώσουν να ανεβούν όλοι επάνω χωρίς να πέσει κανένας, συνεχίζουν για δεύτερη και τρίτη φορά.

Αν όμως πέσει κάποιος αλλάζουν οι ρόλοι κ.ο.κ.

(Εδώ πρέπει να σημειώσω ότι η επιλογή για το ποιά ομάδα θα ξεκινήσει πρώτη τη γαϊδούρα γίνεται με μέτρημα ως εξής: «ένι –μένι-ντουντου-μένι-τρια-ρόμ-καζα-κόμ-πίφτα-λεβάντα-πίφ!!».)

Ένα υπαίθριο παιχνίδι που παίζονταν και από άνδρες.

Ο πρώτος παίκτης που επιλέγονταν με το «ενι-μένι…» ή με συμφωνία, έβαζε την παλάμη του ενός χεριού του κοντά στο μάτι του έτσι ώστε να εμποδίζει την όρασή του προς το πλάι και πίσω από την πλάτη του και το άλλο ανάποδα από κάτω από τον αγκώνα με την παλάμη γυρισμένη προς τα έξω.

Οι υπόλοιποι παίκτες στέκονταν από πίσω του και με μια κίνηση χτυπούσαν δυνατά την παλάμη του, φωνάζοντας όλοι μαζί «τζίιιιιζζζζ».

Αυτός γυρνούσε και προσπαθούσε να βρει ποιος τον χτύπησε.

Αν τον έβρισκε αμέσως τότε γίνοταν αυτός που θα δέχονταν στη συνέχεια τα χτυπήματα. Αυτό συνεχίζονταν μέχρι να περάσουν όλοι από τη θέση αυτή.